Ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός που γρήγορα αναδείχθηκε σ' έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου.
Ωστόσο δεν ήταν όνειρό του καθώς ασχολήθηκε τυχαία με την υποκριτική. Μέχρι τότε ήταν ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και από σύμπτωση πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός όπως είχε πει ο ίδιος.
Γεννήθηκε στου Ζωγράφου στις 5 Δεκεμβρίου 1934. Ο πατέρας του, Αλκίνοος, καταγόταν απο τους Μακράδες της Κέρκυρας και ήταν κουρέας, ενώ η μητέρας του, Αυξεντία ήταν η ψυχή της οικογένειας. Σε εκείνη ακουμπούσαν όλοι το μεροκάματο. Εκείνη είχε αναλάβει τη διαχείριση του σπιτιού, του συζύγου και των τεσσάρων παιδιών της.
Ο Νίκος είναι ο δευτερότοκος γιος της οικογένειας και αυτός που καταλαβαίνει πολύ νωρίς πως αν δεν δουλέψει δε θα μπορέσει να ζήσει. Κάνει διάφορα επαγγέλματα και πηγαίνει δε νυχτερινό σχολείο για να τα προλαβαίνει όλα.
Τα γράμματα δεν τα συμπαθεί ιδιαίτερα. Είναι μέτριος μαθητής αλλά αγαπά πολύ τον αθλητισμό. Κάνει κολύμβηση, παίζει μπάσκετ και καταλήγει στο ποδόσφαιρο. Στο Γυμνάσιο γίνεται μεσοεπιθετικός στον Παναθηναϊκό και όταν σκόραρε όλοι μιλούσαν για ένα τεράστιο ταλέντο που ανθούσε μπροστά από τη σέντρα.
Δυστυχώς δύο γεγονότα έκαναν το νεαρό αγόρι να ωριμάσει μια ώρα αρχύτερα.
Το 1952 ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, Σπύρος Κούρκουλος, που είχε τελειώσει τη σχολή εμποροπλοιάρχων και ταξίδευε με ένα γκαζάδικο σαν τρίτος πλοίαρχος, χάθηκε για πάντα.
Δυστυχώς δύο γεγονότα έκαναν το νεαρό αγόρι να ωριμάσει μια ώρα αρχύτερα.
Ο πόνος που ήρθε απροσδόκητα και το προαίσθημα για το κακό που θα συνέβαινε.
Το πλοίο του χτυπήθηκε από τυφώνα ανοιχτά της Βενεζουέλας και κόπηκε στα δύο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, αρχικά, σχεδόν όλοι σώθηκαν. Λέγεται ότι ο καπετάνιος πήρε μαζί του σε μια βάρκα τους πλοιάρχους και τους δύο μηχανικούς.
Η βάρκα μετά από περιπλάνηση στη θάλασσα, ξεβράστηκε σε μια ακτή της Βενεζουέλας, όπου οι κάτοικοι βρήκαν το άψυχο σώμα του καπετάνιου. Οι υπόλοιποι που επέβαιναν στη βάρκα δεν βρέθηκαν ποτέ.
Την ημέρα του ναυαγίου, ο Νίκος Κούρκουλος ξύπνησε ξαφνικά και είπε στη μητέρα του: «Μάνα, μεγάλο κακό θα μας βρει». Όταν πληροφορήθηκαν τα δυσάρεστα, όλοι κατέρρευσαν. Η μητέρα του ηθοποιού, Αυξεντία, δεν αποδέχτηκε ποτέ τον θάνατο του παιδιού της.
Το γεγονός ότι το σώμα του δεν βρέθηκε, διατηρούσε μια άσβεστη ελπίδα στην ψυχή της. Καθημερινά περίμενε να ανοίξει η πόρτα και να τον δει μπροστά της, ενώ μιλούσε στους δικούς της για εκείνον, σαν να ήταν ζωντανός.
Το γεγονός ότι το σώμα του δεν βρέθηκε, διατηρούσε μια άσβεστη ελπίδα στην ψυχή της. Καθημερινά περίμενε να ανοίξει η πόρτα και να τον δει μπροστά της, ενώ μιλούσε στους δικούς της για εκείνον, σαν να ήταν ζωντανός.
Ο Νίκος Κούρκουλος συγκλονίστηκε από τον χαμό του αδελφού του, με τον οποίο είχαν μικρή διαφορά ηλικίας και ήταν αρκετά δεμένοι. Ο ηθοποιός δεν μιλούσε ποτέ δημόσια για την οικογενειακή τραγωδία.
Άλλωστε, ήταν μια εποχή που ο Τύπος ήταν διακριτικός με την προσωπική ζωή των καλλιτεχνών και οι δημοσιογράφοι διαχειρίζονταν με προσοχή τις πληροφορίες που είχαν για τον ηθοποιό, οπότε δεν υπάρχει καταγεγραμμένη καμμία πληροφορία για τη συγκλονιστική υπόθεση με το ναυάγιο του ελληνικού πλοίου.
Στις σπάνιες συνεντεύξεις που έδινε, προτιμούσε να μιλά για τη μεγάλη του αγάπη που ήταν το θέατρο, αλλά και για τον έρωτα, που όπως έλεγε, έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
Η εξομολόγηση Σε συνέντευξη του στο Θανάση Λάλα το 1998, είχε μιλήσει για τον μεγάλο του αδελφό, αναφερόμενος στη σχέση μεταξύ του πρωτότοκου παιδιού με τα αδέλφια του.
«Ήμουν το δεύτερο παιδί. Το νούμερο που, έτσι πιστεύω, είναι το πιο δυνατό τις περισσότερες φορές.
Είναι η άμιλλα που αναπτύσσεται στο δευτερότοκο παιδί. Γεννιέται με το στίγμα, ότι ποτέ δεν θα γίνει πρώτο… ως παιδί ζει πάντα για να ξεπεράσει τον πρώτο αδελφό του.
Εγώ τουλάχιστον, με αυτό βασανιζόμουν. Και εκεί ήταν ο αγώνας, εκεί έδινα τη μάχη. Ήμουν ένα παιδί που έβγαλε νυχτερινό γυμνάσιο, επειδή ήθελε να αποδείξει νομίζω ότι »εγώ μπορώ να σπουδάζω και να φέρνω και λεφτά στο σπίτι».
Πήγα, δούλεψα, πήγα και στο νυχτερινό γυμνάσιο και όλα τα λεφτά πήγαιναν στο σπίτι. Βέβαια, όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με τον αδελφό μου… Ο πρώτος αδελφός μου, ο Σπύρος, ήταν ένα εξαίρετο παιδί, το καλύτερο παιδί ή αν θέλεις, πολύ καλύτερο παιδί από μένα…
Μετά από κάποια χρόνια, ένιωσα τύψεις για τη συμπεριφορά μου απέναντί του, και κάποια στιγμή του είπα: «Ποτέ δεν θα συγχωρήσω στον εαυτό μου, που σου φέρθηκα έτσι σαν πιτσιρικάς». Τον είχα πει κάποτε «χαραμοφάη». Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά.
Μερικές φορές είναι κακά πολύ. Ο αδελφός μου σπούδαζε, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τότε. Αυτός πήγαινε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, άρα χαραμοφάης, ενώ εγώ ήμουν ο δουλευταράς, που πήγαινε και στο νυχτερινό. Τι ανόητος που ήμουν τότε, Θεέ μου, και πόσο άδικος.
Ακόμα και τότε, ο ηθοποιός δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον τραγικό χαμό του αδελφού του. Η τραγική ιστορία της οικογένειας ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα, μετά από συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη, του μικρότερου και τελευταίου αδελφού του ηθοποιού, Στέφανου, χωρίς όμως το θέμα να πάρει διαστάσεις.
Ακόμα και τότε, ο ηθοποιός δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον τραγικό χαμό του αδελφού του. Η τραγική ιστορία της οικογένειας ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα, μετά από συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη, του μικρότερου και τελευταίου αδελφού του ηθοποιού, Στέφανου, χωρίς όμως το θέμα να πάρει διαστάσεις.
Ο θάνατος και του δεύτερου αδελφού.
Ήταν μηχανικός και έπεσε από οικοδομή. Στη συνέντευξη αυτή, ο Στέφανος Κούρκουλος αποκάλυψε τη δεύτερη πράξη της οικογενειακής τραγωδίας. Ο Στέφανος είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο και μαζί με τον αδελφό του, Ιάκωβο, έχτιζαν πολυκατοικίες.Όταν έχτιζαν τη δεύτερη πολυκατοικία, ο Ιάκωβος βρισκόταν μαζί με τους εργάτες στην οικοδομή και μετρούσε τα τούβλα, όταν ξαφνικά έπεσε από την ταράτσα και σκοτώθηκε. Η οικογένεια υπέμεινε και αυτή την απώλεια, χωρίς το θέμα να πάρει δημοσιότητα, αν και ο Νίκος ήταν ήδη γνωστός ηθοποιός.
Ο Νίκος Κούρκουλος δεν αναφερόταν ποτέ στον θάνατο των αδελφών του, αλλά όπως είναι φυσικό, δεν έμενε ανεπηρέαστος.
Λέγεται ότι, η ένταση του ηθοποιού στη σκηνή της ταινίας «Ορατότης Μηδέν», που καίει τα υπάρχοντά του έξω από το σπίτι του, οφείλεται στη μνήμη του αδελφού του, καθώς η ταινία αναφέρεται σε ένα θανατηφόρο, στημένο ναυάγιο.
Ο Κούρκουλος δίνει μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες στον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής. Η σκηνή με το τραγούδι του Πλέσσα και τη φωνή του Διονυσίου, περνάει στην ιστορία της μεγάλης οθόνης. Ίσως γιατί για τον Κούρκουλο, η συναισθηματική φόρτιση του ήρωα δεν ήταν μόνο στο σενάριο, αλλά και στην ίδια του τη ζωή.
Ο Κούρκουλος δεν ξέρει κανέναν, δεν ξέρει σε ποιον να απευθυνθεί. Με την αφέλεια των χρόνων του πηγαίνει να βρει τον Μάνο Κατράκη. Σε συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα περιγράφει πως μπήκε στο θέατρο Αθηνά και γιατί χρωστά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που του έδωσε την ώθηση.
Όταν πια δεν μπορούσα να αντισταθώ στον έρωτά μου για το θέατρο πήγα και βρήκα τον Κατράκη.
''Δεν είχα κανέναν άλλο γνωστό να απευθυνθώ και πήγα να μιλήσω σε έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα αλλά εκτιμούσα απεριόριστα. Κύριε Κατράκη, με λένε Νίκο Κούρκουλο και θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο.
Υποκριτική
Όλοι πιστεύουν πως θα ακολουθήσει επαγγελματικά το ποδόσφαιρο. Είναι καλός. Έχει ταλέντο. Τυχαία πέφτουν στα χέρια κάποια βιβλία θεάτρου. Η απόφαση έχει ληφθεί. Μέσα του είναι σίγουρος. Δεν έχει παρακολουθήσει ούτε μία παράσταση στη ζωή του αλλά ανακοινώνει στον πατέρα του πως θα γίνει ηθοποιός. Εκείνος δεν προβάλει καμία αντίσταση. Είναι άλλωστε και ο ίδιος έντονα καλλιτεχνική φύση.
Όταν πια δεν μπορούσα να αντισταθώ στον έρωτά μου για το θέατρο πήγα και βρήκα τον Κατράκη.
''Δεν είχα κανέναν άλλο γνωστό να απευθυνθώ και πήγα να μιλήσω σε έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα αλλά εκτιμούσα απεριόριστα. Κύριε Κατράκη, με λένε Νίκο Κούρκουλο και θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο.
Με έβαλε λοιπόν, είδα την παράσταση και μετά μου λέει: ‘Έλα εδώ, ανέβα πάνω’. Με ανέβασε στη σκηνή και ήταν η πρώτη φορά που είδα τα καθίσματα από πάνω. Τρελάθηκα. ‘
Πες μου ένα ποίημα. Ξέρεις;’. Μου είπε τέλος πάντων μερικά πράγματα, μου έδωσε μερικά κείμενα και μου είπε: ‘Πήγαινε, διάβασε μερικά πράγματα και σε καμιά εβδομάδα ξαναέλα’. Εγώ την άλλη μέρα ήμουν εκεί''.
Το ταλέντο του, σε συνδυασμό με την ομορφιά, την αρρενωπότητα και τη φωτογένεια, του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του σινεμά. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958.
Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «H κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά με τον θίασο Λαμπέτη – Xορν (1958-59). Διέγραψε μια σπουδαία καριέρα ενώ υπήρξε από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ της γενιάς του.
Δουλεύει με τον Χορν και την Λαμπέτη στην "Κυρία με τις καμέλιες", όταν θα τον εντοπίσει η Έλσα Βεργή και θα του προσφέρει ένα μικρό ρολάκι. "Το γράμμα σας, κύριε". Αυτά είναι τα λόγια του όμως δεν τον νοιάζει καθόλου.
Δουλεύει με τον Χορν και την Λαμπέτη στην "Κυρία με τις καμέλιες", όταν θα τον εντοπίσει η Έλσα Βεργή και θα του προσφέρει ένα μικρό ρολάκι. "Το γράμμα σας, κύριε". Αυτά είναι τα λόγια του όμως δεν τον νοιάζει καθόλου.
Του αρκεί να πατά το ξύλινο πάτωμα της σκηνής, να χαϊδεύει τις βελούδινες κουρτίνες και να αναπνέει τον αέρα του θεάτρου. Παρακολουθεί τις πρόβες από την αρχή μέχρι το τέλος. Μαθαίνει όλο το έργο απέξω κι όταν ο πρωταγωνιστής παθαίνει γαστρορραγία είναι ο Κούρκουλος που θα τον αντικαταστήσει κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα, έστω και από σπόντα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Την επόμενη μέρα διαβάζει μία διθυραμβική κριτική από τον Τερζάκη. Όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ακολουθούν ο Δαλιανίδης και ο Φίνος. Στο θέατρο τον είδε ο Γιάννης Δαλιανίδης και τον πήρε για να παίξει σε ταινίες που παρήγαγε η Φίνος Φιλμ.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Την επόμενη μέρα διαβάζει μία διθυραμβική κριτική από τον Τερζάκη. Όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ακολουθούν ο Δαλιανίδης και ο Φίνος. Στο θέατρο τον είδε ο Γιάννης Δαλιανίδης και τον πήρε για να παίξει σε ταινίες που παρήγαγε η Φίνος Φιλμ.
Η ταινία «Κατήφορος» (1961), σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη, με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Κώστα Βουτσά, έκανε μεγάλη αίσθηση στο κοινό και ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ταινίες όπως αυτή, αλλά και «Κοινωνία ώρα μηδέν» (1966, όπου λέει και την γνωστή ατάκα «Όχι άλλο κάρβουνο!»), σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου, «Λόλα» (1964), πάλι σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου, «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη, τον καθιέρωσαν σαν το σκληρό, δίκαιο, καλόκαρδο άνδρα, σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς θα πρέπει να προσθέσουμε και το «γοητευτικός» που, δικαιωματικά, του ανήκε. Κερδίζει δύο φορές το βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τις ταινίες ''Αδίστακτοι'' (1965) και ''Αστραπρόγιαννος'' 1970).
Τα γυρίσματα του "Αστραπόγιαννου" και ο τραυματισμός του
Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1970, σε σκηνοθεσία Νίκου Τζίμα με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο. Η ταινία έχει χαρακτηριστεί ως «ελληνικό γούεστερν» από πολλούς.Η ιστορία ακολουθεί τον Αστραπόγιαννο, έναν λαϊκό ήρωα του 1900, που επιστρέφει στο χωριό του μετά από τον πόλεμο και βλέπει ότι οι Τούρκοι τσιφλικάδες αντικαταστάθηκαν από Έλληνες. Η περιοχή που εξελίσσεται η δράση είναι ο θεσσαλικός κάμπος αν και τα γυρίσματα έγιναν στην Κωπαΐδα.
Σύμφωνα με το σενάριο, ο τσιφλικάς Κωνσταντής Βελούσης καταπιέζει τους κολίγους. Ο νεαρός Αστραπόγιαννος δεν ανέχεται άλλο την εξαθλίωση και τις παρανομίες του και γίνεται λήσταρχος βοηθώντας τους φτωχούς και τιμωρώντας τους πλούσιους.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Νίκος Κούρκουλος κόντεψε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά.
Σε μια σκηνή ο Αστραπόγιαννος και οι σύντροφοί του καλπάζουν. Έπρεπε να σταματήσουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αρκετά μέτρα πριν την κάμερα, αλλά και ο σκηνοθέτης Νίκος Τζίμας και ο Κούρκουλος, ήθελαν μία πιο εντυπωσιακή λήψη.
Έτσι ο Τζίμας καθυστερούσε να πει στοπ και τα άλογα πλησίαζαν όλο και περισσότερο. Η κάμερα ήταν στημένη ακριβώς μπροστά από μια γέφυρα στον ποταμό της Κωπαΐδας.
Όταν την τελευταία στιγμή ο σκηνοθέτης φώναξε στοπ, το άλογο του Κούρκουλου δεν κατάφερε να σταματήσει εγκαίρως. Πήδηξε πάνω από την κάμερα και συνέχισε καλπάζοντας πάνω στη γέφυρα. Ο Κούρκουλος, για να σωθεί, πήδηξε απ’ το άλογο την ώρα που αυτό έκανε το άλμα και προσγειώθηκε μόλις λίγα εκατοστά απ’ την όχθη του ποταμού.
Η πτώση ήταν άσχημη, αλλά ο Κούρκουλος ήταν τυχερός και δεν έπαθε τίποτα, πέρα από μερικές γρατζουνιές και μώλωπες. Δεν παραπονέθηκε για το ατύχημα. Αστειεύτηκε μόνο, λέγοντας στον σκηνοθέτη: «Σιγά βρε Νίκο, θα με σκοτώσεις! Έχω και παιδιά!».
Η αφοσίωση του Κούρκουλου
Ο Αστραπόγιαννος κλέβει την κόρη του τσιφλικά, την όμορφη Πασχαλιά, που υποδύθηκε η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Η Πασχαλιά τον ερωτεύεται και τον υπερασπίζεται, όταν έρχεται ο πατέρας της να την πάρει πίσω. Τότε ο τσιφλικάς την κατηγορεί ότι τον πρόδωσε και την σκοτώνει.
Η αφοσίωση του Κούρκουλου
Ο Αστραπόγιαννος κλέβει την κόρη του τσιφλικά, την όμορφη Πασχαλιά, που υποδύθηκε η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Η Πασχαλιά τον ερωτεύεται και τον υπερασπίζεται, όταν έρχεται ο πατέρας της να την πάρει πίσω. Τότε ο τσιφλικάς την κατηγορεί ότι τον πρόδωσε και την σκοτώνει.
Ο Αστραπόγιαννος, ακούγοντας τον πυροβολισμό, τρέχει να την βρει και προλαβαίνει να την πιάσει στα χέρια του, καθώς σωριάζεται στο έδαφος. Τα γυρίσματα της σκηνής έγιναν στην κορυφή της Πάρνηθας και ο Κούρκουλος χρειάστηκε να κατέβει τρέχοντας μία πλαγιά. Το έδαφος ήταν γεμάτο χαλίκια.
Σε μια απ’ τις λήψεις, ο ηθοποιός γλίστρησε καθώς έφτανε το σώμα της Τριανταφυλλίδη και έβαλε το χέρι του στο έδαφος για να κρατηθεί. Κανείς δεν το παρατήρησε και το γύρισμα συνεχίστηκε κανονικά. Αργότερα όμως, είδαν ότι είχε χτυπήσει στο χέρι και αιμορραγούσε. Δεν είχε πει τίποτα, για να μη διακόψει το σημαντικό γύρισμα της ημέρας.
Η πιο έντονη σκηνή για τον ηθοποιό όμως, ήταν αργότερα, όταν ο Αστραπόγιαννος θρηνεί τον χαμό της αγαπημένης του. Επηρεάστηκε τόσο πολύ συναισθηματικά από το γύρισμα, που για ώρες, αδυνατούσε να συνέλθει.
Η πιο έντονη σκηνή για τον ηθοποιό όμως, ήταν αργότερα, όταν ο Αστραπόγιαννος θρηνεί τον χαμό της αγαπημένης του. Επηρεάστηκε τόσο πολύ συναισθηματικά από το γύρισμα, που για ώρες, αδυνατούσε να συνέλθει.
Έτρεμε σε σημείο που ο σκηνοθέτης Νίκος Τζίμας δίσταζε να τον αφήσει να οδηγήσει το βράδυ και να κατέβει απ’ το βουνό. «Τέτοια ήταν η αφοσίωση του Κούρκουλου στον ρόλο», δήλωσε ο Τζίμας.
Τελικά ο Κούρκουλος κατάφερε να ηρεμήσει και η αφοσίωσή του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπως και η ταινία, που έλαβε το πρώτο βραβείο. Ειδικά το σενάριο, έχει αρκετά σημεία που αποτυπώνουν με εκπληκτική ιστορική ακρίβεια τις συνθήκες ζωής των κολίγων και την καταπίεση των τσιφλικάδων μέσω των μπράβων τους.
Αρχαίο θέατρο και κλασσικά έργα
Με ιδιαίτερα επιτυχία ερμήνευσε επίσης και πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασσικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικανικού-ευρωπαϊκού θεάτρου. Πρωταγωνίστησε σε έργα όπως στη «Μήδεια» (1959) και τον «Ορέστη» (1971) του Ευριπίδη, στον «Οιδίποδα Τύραννο» (1982) και στο «Φιλοκτήτη» (1994) του Σοφοκλή, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.Αποτέλεσε παράλληλα κεντρικό πρόσωπο σε έργα όπως «Η μικρή μας πόλη» (1960), «Η κληρονόμος» (1962), «Ιούλιος Καίσαρ» (1964), «Λούλου» (1965), «Πύργος» (1964), «Όπερα της πεντάρας» (1975) με την Μελίνα Μερκούρη, «Ο Γλάρος» (1976), «Επιστροφή» (1977), «Μόνο ζευγάρι» (1980), «Ανταπόκριση» (1983), «Ψηλά από τη γέφυρα» (1986), στη «Φωλιά του Κούκου» (1987) και σε πολλά άλλα. Αξιομνημόνευτος είναι και ο ρόλος του στο «Ποτέ την Κυριακή», σε ηλικία 32 ετών, το 1967 στις ΗΠΑ και με τίτλο «Ίλια ντάρλινγκ», σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, στο πλάι της Μελίνας Μερκούρη.
Για τον ρόλο του (στην ταινία τον έπαιζε ο Γιώργος Φούντας) ήταν υποψήφιος στα θεατρικά βραβεία Τόνι. Η παράσταση άφησε εποχή και έπαιξε 320 βράδια.
Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία "Το Φράγμα" (1982). Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε στη σειρά "Το 13ο κιβώτιο" στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.
Οι θαυμάστριες έκαναν ουρές έξω από τους κινηματογράφους για να τον δουν καθώς “έκαιγε” καρδιές. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 γνωρίζει τη βοηθό σκηνοθέτη, Μελίτα Κουτσογιάννη και εντυπωσιάζεται.
Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία "Το Φράγμα" (1982). Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε στη σειρά "Το 13ο κιβώτιο" στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.
Προσωπική ζωή
Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι και ο έρωτας ήρθε δύο χρόνια αργότερα, όταν η γοητευτική κοπέλα χτύπησε την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο Νίκος την ερωτεύθηκε παράφορα και πολύ σύντομα προχώρησαν σε σχέση και γάμο.
Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.
Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.
Απέκτησαν δύο παιδιά τον Άλκη και τη Μελίτα. Οταν η οικογένεια της Μελίτας έπεσε έξω οικονομικά με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει, ο Νίκος Κούρκουλος τη συγκίνησε όσο τίποτε αγοράζοντάς της και πάλι το πατρικό της σπίτι στη Φωκίωνος Νέγρη.
Αυτό το σπίτι πουλήθηκε μετά από χρόνια και με τα χρήματά του απέκτησε το θέατρο «Κάππα» στην Κυψέλη. Η Μελίτα ακολουθούσε τον άνδρα της παντού και πάντα. Ακόμη και στην Αμερική όπου ταξίδεψε μαζί με τη Μελίνα και τον Ντασσέν πρωταγωνιστώντας στο θεατρικό «Ιλια Ντάρλινγκ».
Στην Αμερική ο Κούρκουλος αποθεώθηκε. Σήμερα συνάδελφοί του θυμούνται: «Ο κόσμος συνωστιζόταν φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του. Εμφανιζόταν με μια πλεκτή μπλούζα και τα κορίτσια από κάτω παραληρούσαν. Δέχτηκε πολλές προτάσεις για να μείνει στην Αμερική. Για εκείνον, όμως, προείχε πάντα η οικογένεια. Υπήρξε ένας αφοσιωμένος σύζυγος και τρυφερός πατέρας».
Στην Αμερική ο Κούρκουλος αποθεώθηκε. Σήμερα συνάδελφοί του θυμούνται: «Ο κόσμος συνωστιζόταν φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του. Εμφανιζόταν με μια πλεκτή μπλούζα και τα κορίτσια από κάτω παραληρούσαν. Δέχτηκε πολλές προτάσεις για να μείνει στην Αμερική. Για εκείνον, όμως, προείχε πάντα η οικογένεια. Υπήρξε ένας αφοσιωμένος σύζυγος και τρυφερός πατέρας».
Στη ζωή του άλλωστε είχε ήδη μπει το πρώτο του παιδί, ο Αλκις, στο οποίο είχε αδυναμία καθότι διέθετε το μικρό όνομα του πατέρα του Αλκίνοου, ενώ με τη σύζυγό του δούλευαν μαζί και δημιούργησαν το θέατρο «Κάππα», οι παραστάσεις του οποίου έγιναν σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό της χώρας. Ζούσε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή που απείχε παρασάγγας από εκείνες άλλων καλλιτεχνών.
Το καλοκαίρι του 1986 συναντάει τη Μαριάννα Λάτση και ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος. «Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.
Εκείνη παίρνει διαζύγιο έναν χρόνο μετά από τον Γρηγόρη Κασιδόκωστα ενώ διαζύγιο ζητάει και ο ηθοποιός από τη σύζυγό του, Μελίτα.
Ζουν έναν μεγάλο έρωτα και αποκτούν την Εριέττα και τον Φίλιππο και παντρεύονται πολλά χρόνια αργότερα μετά τον θάνατο του Γιάννη Λάτση καθώς μέχρι τότε εκείνος ήταν αντίθετος στο να παντρευτούν.
Το 1994 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικού Θεάτρου. Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα τις άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Το 2001 του διαγνώσθηκε καρκίνος στο ρινοφάρυγγα αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω και παρά τα προβλήματα υγείας, συνεχίζει να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Το 2004 η μεγάλη του κόρη του κάνει ένα μεγάλο δώρο, την εγγονή του που είναι η τελευταία γυναίκα της ζωής του.
Η τελευταία δράση του ήταν, όταν συμφώνησε με τον Πέτερ Στάιν να σκηνοθετήσει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Τις επόμενες ημέρες σχεδίαζε να ανακοινώσει και τη δημιουργία της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου.
Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 σε ηλικία 73 ετών και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007, από το νεκροταφείο του Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.
Το 1994 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικού Θεάτρου. Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα τις άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Το 2001 του διαγνώσθηκε καρκίνος στο ρινοφάρυγγα αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω και παρά τα προβλήματα υγείας, συνεχίζει να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Το 2004 η μεγάλη του κόρη του κάνει ένα μεγάλο δώρο, την εγγονή του που είναι η τελευταία γυναίκα της ζωής του.
Η τελευταία δράση του ήταν, όταν συμφώνησε με τον Πέτερ Στάιν να σκηνοθετήσει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Τις επόμενες ημέρες σχεδίαζε να ανακοινώσει και τη δημιουργία της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου.
Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 σε ηλικία 73 ετών και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007, από το νεκροταφείο του Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: mixanitouxronou.gr | sansimera.gr | el.wikipedia.org | ladylike.gr | protothema.gr | pare-dose.net
Post A Comment: