Το αφιέρωμα παρουσιάζει επίσης οινοπαραγωγούς και καλλιεργητές του νησιού.
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα του αφιερώματος:
Ανακαλύπτουμε τον άγνωστο αμπελώνα της Κέρκυρας
Η αναγέννηση του αμπελώνα της Κέρκυρας, με τον Κακοτρύγη και το Σκοπελίτικο, το ιστορικό κρασί των Φαιάκων, και αυτοί που κολύμπησαν κόντρα στο ρεύμα, πεισματάρηδες και ρομαντικοί.
«Η Κέρκυρα ξυπνάει οινικά. Το νησί έχει κάμποσα οινοποιεία, κάποια εκ των οποίων κάνουν εξαιρετική δουλειά. Προ Ενετοκρατίας ήταν ένας απέραντος αμπελώνας, με ποικιλίες όπως ο Κακοτρύγης, το Βέρτζαμο, η Μαυρορομπόλα. Ωστόσο, ο αμπελώνας εγκαταλείφτηκε και η γη στην Κέρκυρα έγινε πολύ ακριβή», μου εξιστορεί ο διεθνής οινοκριτικός και συγγραφέας, Νίκος Μάνεσης, που τον συνάντησα στην Κέρκυρα, τόπο καταγωγής του.
Μιλήσαμε κάμποση ώρα για τον παγκόσμιο και τον ελληνικό αμπελώνα, σε μια απολαυστική συζήτηση επί παντός επιστητού. Όταν η κουβέντα έφτασε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, μου διηγήθηκε ένα σωρό ιστορίες, ανάμεσα στις οποίες και για την μπεβάντα, ένα χαμηλόβαθμο κρασί από πατημένα σταφύλια που πίνανε οι φτωχοί Κερκυραίοι.
Μου είπε πολλά για την οινική παράδοση του τόπου του, με ξενάγησε στη «ζούγκλα» της κερκυραϊκής υπαίθρου, σε καλλιεργημένα αλλά και ξέφραγα αμπέλια, με έμπασε σε μικρά οινοποιεία και μου γνώρισε ανθρώπους με φλογερό πάθος για το κρασί. Δοκίμασα τον Κακοτρύγη και το Σκοπελίτικο – την ερυθρή ποικιλία που τη λένε και Μαύρο και όπως μου είπε δεν έχει σχέση με τη Σκόπελο, αλλά ούτε έχει ταυτοποιηθεί η προέλευσή του.
Έφαγα σταφύλια τραγανά και ζουμερά κατευθείαν από το αμπέλι, τα ήπια οινοποιημένα μέσα από τη δεξαμενή και από το βαρέλι. Τα δοκίμασα και σε κολωνάτα ποτήρια, μαζί με ντόπιες αγριοφράουλες, με κουτσούλους πιπεράτους, σοφρίτα και παστιτσάδες, και με ένα κομμάτι απεταχτή με ντόπιο βούτυρο Κερκύρας.
Πήγαμε και στο χημείο του γεωπόνου και οινολόγου Νίκου Κοτινά, αυτού που «φταίει για όλα». Έτσι μου είπε ο Νίκος Μάνεσης. «Ο Κοτινάς “άναψε τη φωτιά” στη Λευκίμμη. Εκείνος με παρακίνησε ν’ αρχίσουμε να τσιγκλάμε τους ντόπιους οινοποιούς». Μέριμνα του Κοτινά ήταν να σωθεί η ποικιλία Κακοτρύγης.
«Όπου βλέπετε να φυτρώνουν ελιές, ήταν κάποτε αμπελώνας», μου είπε ο γεωπόνος, όμως «ο τουρισμός τα εξαφάνισε όλα, ήταν η αιτία που εγκαταλείφτηκε η γη. Αφενός οι οικονομικές κρίσεις και αφετέρου η πανδημία, έφεραν ξανά τους ανθρώπους κοντά στα χωράφια των παππούδων τους.
Η συγκυρία αυτή μας οδήγησε στην αναβίωση του κερκυραϊκού αμπελώνα». Ο Κοτινάς επέστρεψε στην Κέρκυρα μετά τις σπουδές του, επειδή φοβήθηκε πως ο Κακοτρύγης στο τέλος θα εξαφανιζόταν από τον χάρτη. Μαζί με άλλους, φύτεψαν αμπέλια και τα καλλιέργησαν με μεθόδους ολοκληρωμένης διαχείρισης. «Ο στόχος επετεύχθη κι έτσι σήμερα έχουμε μια σύγχρονη αμπελοκαλλιέργεια στην Κέρκυρα», τονίζει.
Ο Κακοτρύγης είναι το ιστορικό κρασί που πρόσφερε ο βασιλιάς Αλκίνοος στον Οδυσσέα, το κρασί που ύμνησε ο Ξενοφώντας, αυτό που ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές λέει πως είναι ευχάριστο όταν παλιώνει, ενώ στα Ελληνικά του Ξενοφώντα αναφέρεται ότι το 373 π.Χ. ο Σπαρτιάτης στρατηγός Μνάσιππος αποβιβάστηκε στην Κέρκυρα και οι στρατιώτες του λεηλάτησαν
«…τις αγροτικές περιοχές, που ήταν ωραιότατα καλλιεργημένες και φυτεμένες, καθώς και τις μεγαλόπρεπες επαύλεις και τις αποθήκες κρασιού που ήταν χτισμένες στ’ αγροκτήματα, τόσο, ώστε λεγόταν ότι οι στρατιώτες του κακόμαθαν σε σημείο να μη δέχονται να πίνουν άλλο από αρωματικό κρασί.».
Ο Στυλιανός Βλασσόπουλος, στο βιβλίο Στατιστικαί και Ιστορικαί περί Κερκύρας Ειδήσεις, των αρχών του 19ου αιώνα, αναφέρει σχετικά με το κρασί ότι παράγονταν περίπου 120.000 βαρέλες τον χρόνο.
Post A Comment: