Η Ισαβέλλα γεννήθηκε στην Κέρκυρα τις 16 Ιουνίου 1760. Πατέρας της ήταν ο Κόμης Αντώνιος Θεοτόκης, του περίφημου κλάδου Θεοτόκη-Καλοκαρδιάρη, και μητέρα της η κοντέσα Νικολέττα Βέγια ( Nicoletta de Vejia), η οποία καταγόταν από την Βενετία.
Επειδή δε από τη φύση της ήταν προικισμένη όχι μόνο με τα προτερήματα της λαμπρής καταγωγής και φυσικής ομορφιάς, αλλά και με πολλά ηθικά και πνευματικά προτερήματα καθότι από μικρή ηλικία έδειχνε μεγάλο ζήλο για τα γράμματα, οι γονείς της παρείχαν όλα τα εις την Κέρκυρα εφικτά μέσα για μόρφωση, την οποία έλαβε με διδασκάλους τους καθολικούς αβάδες.
Σε ηλικία 16 ετών, μετά από μεσολάβηση της οικογένειάς της, αναγκάστηκε από τη μητέρα της να παντρευτεί τον μεσήλικα μεγαλέμπορο Βενετσιάνο Carlo Antonio Marin (1745-1815) σε γαλέρα της Ενετικής Δημοκρατίας.
Ο Carlo Antonio Marin ήταν λόγιος και διαπρεπής στη συγγραφή, αξιωματικός του ναυτικού και έπειτα γνωστός συγγραφέας ιστορικών πραγματειών.
Για τις γυναίκες της ελίτ σήμαινε σύναψη γάμου σε πολύ νεαρή ηλικία προκειμένου η οικογένεια να εξασφαλίσει τις απαραίτητες συμμαχίες με άλλες ισχυρές οικογένειες της πόλης και να διασφαλίσει την προστασία της τιμής της νεαρής θυγατέρας.
Ο Marin έγινε γνωστός από δύο έργα του «παρ’ Ένετοΐς εμπορίας» και το «παρά Φοίνιξι εμπορίας».
Υπήρξε μέλος του Ateneo Veneziano στη Βενετία και του Ελεγκτικού Ιταλικού Γυμνασίου των Λογίων, λαμβάνοντας διάφορα υψηλά αξιώματα. Διορίστηκε Γενικός Διευθυντής των στη Βενετία Αρχείων και ακολούθως μέλος του Συμβουλίου των Τεσσαράκοντα.
Ο γάμος έγινε από τον καθολικό Αρχιεπίσκοπο Canassoni.,Ο αδελφός της Ιωάννης κι άλλοι παρόντες θυμούνται το κλάμα της νεαρής Λίζας κατά την διάρκεια της τελετής.
Στην γαλέρα που ταξίδευε με τον σύζυγό της για τη Βενετία, γνώρισε τον νεαρό Sebastiano Salimbeni, o οποίος ήταν ενθουσιώδης με τον Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο για τον οποίο μιλούσε νύκτα και μέρα και έτσι της δόθηκε η ευκαιρία συνομιλώντας μαζί του να μάθει νέα πράγματα.
Η Ισαβέλλα δεν θα επιστρέψει ξανά στη γενέτειρά της, αλλά θα φροντίσει να την κρατήσει ζωντανή στη σκέψη της και να στηρίξει με τον τρόπο της κάθε αγώνα προς επιδίωξη της ελευθερίας των Επτανήσιων.
Όταν το 1776 η δεκαεξάχρονη κερκυραία Ισαβέλλα βρέθηκε σε ένα μεγάλο θέατρο στη Βενετία, νόμιζε πως ζούσε ένα όνειρο. Oι σκηνογραφίες, με την ατμόσφαιρα του εσωτερικού και των παρευρισκομένων, ήταν αυτές που ταίριαζαν απόλυτα με τις ζωγραφικές που είχαν φτιάξει οι Pietro et Alessandro Longhi και ο Francesco Guardi.
Οι ηθοποιοί ήταν ιππότες με περούκα και οι γυναίκες με κρινολίνα και μια απέραντη σκηνή, με σαλόνια το θέατρο κουλτούρας-ακαδημαϊκά, θεωρεία μασόνων και θεατές τα πιο φημισμένα πρόσωπα των Ευρωπαϊκών τεχνών
Τις 3 Ιανουαρίου 1777 απόκτησε ένα παιδί που ονομάστηκε Gianibatista και τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκε με το μεγάλωμα του. Ο Marin πήρε διάφορες προαγωγές στο στρατό και η γυναίκα του ήταν υποχρεωμένη να τον ακολουθεί.
H Κερκυραία, λόγω της ζωηρότητας, τις χάρες και το ιδιόρρυθμο ήθος της, διψασμένη για αγάπη, ζωή και γνώση, σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε μία από τις διάσημες πρωταγωνίστριες του μοναδικού περιβάλλοντος της πόλης.
Η νεαρή Ελισάβετ ξεκίνησε παρακολουθώντας τα φιλολογικά «σαλόνια», μελετούσε, ενημερώνονταν από τις εκδόσεις και τα περιοδικά, ανανέωνε φιλίες, γνώριζε «ανθρώπους που μετρούσαν» και καλλιτέχνες. Και η «Lisa la bella” θα γίνει για όλους Ισαβέλλα.
Άλλες φράσεις γι’ αυτήν που δόθηκαν από θαυμαστές της ήταν: «La bella,la saggia,la divina, la donna ugualmente favorite dale Muse e dale Gracie»,»”Termina” “Bettina”. Ο Ugo Foscolo στο ποίημα του Ortis “Laura”κ.α.
Γνωρίζοντας την αρτίστα περιγράφει: «Πόσες και πολύ μαύρες βλεφαρίδες. Βαθειά και αφρώδη μάτια, πρόσωπο και σώμα μιας απερίγραπτης ευθύτητας. Ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο, στολισμένο με δύο λακκάκια στα μάγουλα, σε ροζ χρώματα».
Ένας στενός φίλος του Marin ο Lauro Quirini, είχε θείο του τον Angelo Quirini.
Πρόσωπο που με την ισχύ του, την νοημοσύνη, την πολύ μεγάλη μόρφωση του για την εποχή του και τις εκδηλώσεις του, ήταν ένα από τα μεγάλα ονόματα στη Βενετία. Είχε μάλιστα φυλακιστεί και για τις απόψεις του. Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι που έκανε ο Quirini για να επισκεφτεί τον Βολταίρο γνώρισε την Ισαβέλλα.
Μετά από αυτή τη συνάντηση και με τις λογοτεχνικές της φιλοδοξίες, το ταλέντο ως λαμπρή συνομιλητής είχε πλέον πρόσβαση στο αποκλειστικό, ιδιαίτερα πολιτιστικό, σαλόνι του γερουσιαστή Angelo Quirini στη βίλα του στο Altichiero, κοντά στην Πάντοβα, στο San Moise.
Το σαλόνι αυτό έγινε γνωστό παράδειγμα στην Ευρώπη σαν ένα σημείο συνάντησης για τους διανοούμενους.
Το 1796, έχοντας χωρίσει από τον πρώτο της σύζυγο, θα παντρευτεί τον Giovanni Battista IV Giuseppe Albrizzi, με τον οποίο θα αποκτήσει έναν ακόμη γιο. Ο δεύτερος σύζυγός της, θαυμάζει ιδιαίτερα την έντονη προσωπικότητα της Ισαβέλλας και στηρίζει τις συναντήσεις που διοργανώνει πλέον στo Palazzo Albrizzi.
Εκείνο τον καιρό, η Βενετία, αποτελεί σημαντικό κέντρο της ευρωπαϊκής
πολιτιστικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Η Ισαβέλλα
σύντομα αναδεικνύεται σε χαρισματική οικοδέσποινα.
Το σπίτι της γίνεται στέκι για ανθρώπους του πνεύματος: συζητούν τα νέα ρεύματα και τις ιδέες που φέρνει η Γαλλική Επανάσταση ενώ η ίδια διακρίνεται για την πλατιά της μόρφωση, το χιούμορ, την οξύνοια και την αμεσότητα που έχει με το κοινό της, τόσο ως οικοδέσποινα όσο και ως συγγραφέας.
Στο φιλολογικό της σαλόνι συρρέουν προσωπικότητες από όλη την Ευρώπη όπως ο Ugo Foscolo, ο Antonio Canova, η Madame de Staël, ο Γκαίτε, ο λόρδος Βύρωνας, ο Chateubriand, ο Sir Walter Scott, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ανδρέας Μουστοξύδης και ο Mario Pieri.
Μετά τη διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας (1797) ταξίδεψε για καιρό σε άλλες πόλεις της Ιταλίας αλλά και στο Παρίσι, όπου επίσης διοργάνωσε φιλολογικές συναντήσεις με ανθρώπους που μοιράζονταν τις προοδευτικές της ιδέες.
Ο θάνατός της στις 27 Σεπτεμβρίου του 1836 βύθισε σε πένθος τον πνευματικό κόσμο της Ιταλίας.
Post A Comment: