Βενετσιάνικο λιμάνι για 411 χρόνια η
Κέρκυρα, που ονομάστηκε "κλείδα" της Αδριατικής, φυσικό ήταν τα πλοία
περνώντας να "αφήνουν στους Κερκυραίους πολλά και να τους μαθαίνουν άλλα
τόσα".
Τον αιώνα της Αναγέννησης η Βενετία λειτουργούσε ως ευρωπαϊκό κέντρο διακίνησης μπαχαρικών και ζάχαρης, που τροφοδοτούσε με πολυτέλεια και πλούτο όλη την Ευρώπη. Ως επακόλουθο της βενετικής κυριαρχίας ήταν οι Βενετοί
να επιβάλουν στην Κέρκυρα τη δική τους κουζίνα και το δικό τους τρόπο
διατροφής. Αυτοί έφεραν καινούργια προϊόντα και δίδαξαν στους
Κερκυραίους πώς να τα τρώνε. Το καλαμπόκι, η ντομάτα, τα φασόλια, η πιπεριά, αλλά και ο καφές, η σοκολάτα
και πολλά άλλα ήρθαν στην Κέρκυρα από τους Βενετσιάνους. Σύντομα όμως
εκτιμήθηκαν από τους Κερκυραίους και ενσωματώθηκαν στην καθημερινή
διατροφή τους και έτσι φθάνουν ως τις μέρες μας σχεδόν αναλλοίωτα.
Με τυπικά μεσογειακά χαρακτηριστικά
(κοινή βάση το λάδι, τα λαχανικά, τα ζυμαρικά και πολλά μυρωδικά) η
σημερινή Κερκυραϊκή κουζίνα αναδεικνύει τις ξεχωριστές επιδράσεις που
δέχτηκε το νησί.
Η αστική κουζίνα (η κουζίνα της χώρας όπως συνηθίζεται να λέγεται),
είναι καθαρά βενετσιάνικη. Η κουζίνα της υπαίθρου, πιο φτωχή, βασίζεται
στα γεωργικά προϊόντα που καλλιεργούνται παράλληλα με την επιβεβλημένη
από τους Ενετούς καλλιέργεια της ελιάς στο νησί. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των εδεσμάτων της Κέρκυρας, η νοστιμιά.
Το φαγητό και ιδιαίτερα το ψωμί, ήταν πάντα και είναι καλά αλατισμένο,
γιατί η Κέρκυρα είχε πολλές αλυκές και το αλάτι δεν έλειπε ποτέ από
κανένα νοικοκυριό.
Μετά από τόσους αιώνες τα ονόματα των φαγητών δεν άλλαξαν σχεδόν
καθόλου. Ο εποικισμός των Ελλήνων από την άλλη Ελλάδα, ακόμα και μετά
την Ένωση, δεν άφησε σχεδόν κανένα αχνάρι στην τοπική κουζίνα. Η μαζική
διάδοση της κλασσικής ελληνικής κουζίνας (η οποία περιείχε πολλές
επιδράσεις από τους Τούρκους κατακτητές) πραγματοποιήθηκε μετά τον Β΄
παγκόσμιο πόλεμο.
Το μικροκλίμα της Κέρκυρας – οι υψηλές βροχοπτώσεις, η υγρασία – αλλά και το ήπιο ανάγλυφο του εδάφους, αποτελούν ιδανικές συνθήκες για ν’ ανθίσει και να καρποφορήσει η εύφορη Κερκυραϊκή γη.
Από την εποχή του Ομήρου, η ελιά, αναμφισβήτητη κυρίαρχος της τοπικής υπαίθρου αποτελεί μέχρι σήμερα το σήμα κατατεθέν του νησιού. Ο απέραντος υπεραιωνόβιος κερκυραϊκός ελαιώνας των 4,5 εκατομμυρίων δέντρων εντυπωσιάζει με τη μεγαλοπρέπειά του.
Ελαιόλαδο άριστης ποιότητας ∙ νοστιμότατες μαύρες μικροελιές∙ αγνό σαπούνι αλλά και χειροποίητα έπιπλα αποτελούν παράγωγα του ευλογημένου δέντρου της ελιάς.
Διάσπαρτα, ανάμεσα στους ελαιώνες, ριζώνουν τα αμπέλια φυτεμένα με μεγάλο αριθμό ποικιλιών: ο κακοτρύγης, το μοσχάτο, το πετροκόριθο, το σκοπελίτικο, το ροζάκι… είναι μερικές μόνο από αυτές που συμπληρώνουν τον αμπελουργικό χάρτη του νησιού δίνοντας κρασιά υψηλής ποιότητας.
Όλων των ειδών τα εσπεριδοειδή – πορτοκαλιές μέρλιν, λεμονιές, μανταρινιές και περγαμόντα αρωματίζουν υπέροχα την ύπαιθρο. Ανάμεσά τους και το εξωτικό κουμ κουάτ που καλλιεργείται στην περιοχή των Νυμφών. Αυτό το μικροσκοπικό αλλά τόσο αρωματικό «χρυσό πορτοκαλάκι» δεμένο σε γλυκό του κουταλιού, σε μαρμελάδα, σε φρουί γλασέ, ή σαν γλυκόπικρο λικέρ έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως προϊόν «προστατευόμενης γεωγραφικής ένδειξης». Ιδιαίτερα το λικέρ, θεωρείται παραδοσιακό ποτό της Κέρκυρας και έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις των επισκεπτών του νησιού.
Ακόμη μια μοναδική επτανησιακή γεύση, που σήμερα παράγεται μόνο στην Κέρκυρα, είναι η τσιτσιμπύρα. Χυμός λεμονιού∙ φυσικό λεμονέλαιο∙ τριμμένο τζίντζερ∙ νερό και ζάχαρη «ζυμώνονται» για να δώσουν το ιδιαίτερο αυτό αφρώδες αναψυκτικό, που ωριμάζει μέσα στη φιάλη.
Παράλειψη θα ήταν να μην αναφερθούμε στα γαλακτοκομικά – παλιότερα η Κέρκυρα είχε κερδίσει παγκόσμια φήμη για την παραγωγή άριστης ποιότητας αγελαδινού βουτύρου και εξαιρετικής ποιότητος γραβιέρα – μην ξεχνάμε πως στην Κέρκυρα ιδρύθηκε το 1901 η πρώτη γαλακτοκομική μονάδα στην Ελλάδα, αλλά και στα αλλαντικά με κορυφαίο το σαλάδο (ντόπιο σαλάμι) και το νούμπουλο φουμικάδο (κόντρα φιλέτο από καπνιστό χοιρινό) που φτιάχνεται με παραδοσιακό τρόπο στην περιοχή του Όρους.
Μην φύγετε όμως από την Κέρκυρα χωρίς να δοκιμάσετε και τις τοπικές σπεσιαλιτέ:
Από τα ντόπια γλυκίσματα ξεχωρίζουν το μαντολάτο, φτιαγμένο με ταχίνι, μέλι και ολόκληρα αμύγδαλα∙ η φογάτσα, είδος τσουρεκιού βενετσιάνικης προέλευσης∙ η κολομπίνα, χριστόψωμο σε σχήμα περιστεριού∙ οι μάντολες με καβουρδισμένο και καραμελωμένο αμύγδαλο.
Το μικροκλίμα της Κέρκυρας – οι υψηλές βροχοπτώσεις, η υγρασία – αλλά και το ήπιο ανάγλυφο του εδάφους, αποτελούν ιδανικές συνθήκες για ν’ ανθίσει και να καρποφορήσει η εύφορη Κερκυραϊκή γη.
Από την εποχή του Ομήρου, η ελιά, αναμφισβήτητη κυρίαρχος της τοπικής υπαίθρου αποτελεί μέχρι σήμερα το σήμα κατατεθέν του νησιού. Ο απέραντος υπεραιωνόβιος κερκυραϊκός ελαιώνας των 4,5 εκατομμυρίων δέντρων εντυπωσιάζει με τη μεγαλοπρέπειά του.
Ελαιόλαδο άριστης ποιότητας ∙ νοστιμότατες μαύρες μικροελιές∙ αγνό σαπούνι αλλά και χειροποίητα έπιπλα αποτελούν παράγωγα του ευλογημένου δέντρου της ελιάς.
Διάσπαρτα, ανάμεσα στους ελαιώνες, ριζώνουν τα αμπέλια φυτεμένα με μεγάλο αριθμό ποικιλιών: ο κακοτρύγης, το μοσχάτο, το πετροκόριθο, το σκοπελίτικο, το ροζάκι… είναι μερικές μόνο από αυτές που συμπληρώνουν τον αμπελουργικό χάρτη του νησιού δίνοντας κρασιά υψηλής ποιότητας.
Όλων των ειδών τα εσπεριδοειδή – πορτοκαλιές μέρλιν, λεμονιές, μανταρινιές και περγαμόντα αρωματίζουν υπέροχα την ύπαιθρο. Ανάμεσά τους και το εξωτικό κουμ κουάτ που καλλιεργείται στην περιοχή των Νυμφών. Αυτό το μικροσκοπικό αλλά τόσο αρωματικό «χρυσό πορτοκαλάκι» δεμένο σε γλυκό του κουταλιού, σε μαρμελάδα, σε φρουί γλασέ, ή σαν γλυκόπικρο λικέρ έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως προϊόν «προστατευόμενης γεωγραφικής ένδειξης». Ιδιαίτερα το λικέρ, θεωρείται παραδοσιακό ποτό της Κέρκυρας και έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις των επισκεπτών του νησιού.
Ακόμη μια μοναδική επτανησιακή γεύση, που σήμερα παράγεται μόνο στην Κέρκυρα, είναι η τσιτσιμπύρα. Χυμός λεμονιού∙ φυσικό λεμονέλαιο∙ τριμμένο τζίντζερ∙ νερό και ζάχαρη «ζυμώνονται» για να δώσουν το ιδιαίτερο αυτό αφρώδες αναψυκτικό, που ωριμάζει μέσα στη φιάλη.
Παράλειψη θα ήταν να μην αναφερθούμε στα γαλακτοκομικά – παλιότερα η Κέρκυρα είχε κερδίσει παγκόσμια φήμη για την παραγωγή άριστης ποιότητας αγελαδινού βουτύρου και εξαιρετικής ποιότητος γραβιέρα – μην ξεχνάμε πως στην Κέρκυρα ιδρύθηκε το 1901 η πρώτη γαλακτοκομική μονάδα στην Ελλάδα, αλλά και στα αλλαντικά με κορυφαίο το σαλάδο (ντόπιο σαλάμι) και το νούμπουλο φουμικάδο (κόντρα φιλέτο από καπνιστό χοιρινό) που φτιάχνεται με παραδοσιακό τρόπο στην περιοχή του Όρους.
Μην φύγετε όμως από την Κέρκυρα χωρίς να δοκιμάσετε και τις τοπικές σπεσιαλιτέ:
- Παστιτσάδα: μοσχαρίσιο κρέας ή κόκορας σε έντονα καρυκευμένη κόκκινη σάλτσα. Σερβίρεται με χονδρά μακαρόνια.
- Σοφρίτο: λεπτές φέτες μοσχαρίσιου κρέατος στη κατσαρόλα με άσπρη σάλτσα. Σερβίρεται με πουρέ ή ρύζι
- Μπουρδέτο: σκορπίνα ή γαλέος μαγειρεμένα σε κόκκινη καυτερή σάλτσα, σβησμένα με χυμό φρέσκου λεμονιού.
- Σαβόρο – το φαγητό των ναυτικών: μικρά τηγανιτά ψαράκια μαριναρισμένα σε άσπρη σάλτσα με σκόρδο, δενδρολίβανο και ξύδι.
- Παστίτσιο της νόνας (= της γιαγιάς): μια διαφορετική εκδοχή του παστίτσιου με τα μακαρόνια τυλιγμένα σε φύλλα σαν πίτα.
Από τα ντόπια γλυκίσματα ξεχωρίζουν το μαντολάτο, φτιαγμένο με ταχίνι, μέλι και ολόκληρα αμύγδαλα∙ η φογάτσα, είδος τσουρεκιού βενετσιάνικης προέλευσης∙ η κολομπίνα, χριστόψωμο σε σχήμα περιστεριού∙ οι μάντολες με καβουρδισμένο και καραμελωμένο αμύγδαλο.
Post A Comment: